ریتم در سینما

ریتم در همه جا و همه چیز وجود دارد. ریتم قسمتی از وجود جسمانی ماست و عنصری اساسی در نظم دنیایی که در آن زندگی می‏کنیم. ریتم ثبات محیط طبیعی ما را تشکیل می‏دهد به همان صورتی که هر حرکتی را در آسمان و زمین تنظیم می‌کند. ریتم با زمان زاده شده و در تمامی تاریخ نظم زندگی انسان را تدارک دیده‏ است. با همین استدلال، ریتم از همان آغاز عنصر وجودی هنر بوده و در رقص‏ها و آئین‏های اقوام دیرین به عنوان آفریننده همبستگی شناخته می‏شده ‏است. ریتم نظم گرافیکی نقاشی‏های درون غارهای ماقبل تاریخ را تشکیل می‏داده و در طراحی احجام پرستیدنی عصر پارینه‏سنگی به کار می‏رفته است. ریتم در محاسبات دقیق ساختار معابد کهن یونان باستان دیده می‏شود، به همان صورتی که شکل ساختمان تئاترهای باستانی رومی نشان‏دهنده نظم ریتمیک اجرای درام‏های آن دوران است، همانگونه که شعر و چکامه، ریتم را به آرایه‏ای ادبی تبدیل می‏کردند. سپس ریتم به عنوان عامل تعیین‏کننده‏ای به مکاتب ستایش‏برانگیز ادوار پربار موسیقی، نقاشی و عکاسی کشیده شد. علاوه براین، هنرهای اواخر قرن بیستم، یعنی پرفورمنس و ویدیوآرت و زودتر از آن آپ‏آرت و همچنین هنرهای قرن بیست و یکم همانند هنرهای چندرسانه‏ای ریتم را به عنوان کیفیتی چاره‏ناپذیر به کار گرفتند. با تاثیرگیری از چنین پیش‏زمینه‏ باروری، ریتم در سینما میراث‏خوار تحولات و خلاقیت‏های باسابقه و گسترده‏ای است که تنوع فرم‏ها و شکل‏های آن نه تنها از نظم زندگی انسان بلکه از تمامی هنرها بهره برده است. در همراهی با چنین ویژه‏گی‏هایی، این درس در ابتدا به ریشه‏یابی ریتم در طبیعت، زندگی انسان و دیگر هنرها پرداخته تا به هدف اصلی خود که مطالعه تاثیر آنها در آفرینش ریتم در کلیه عناصر سینمائی است بپردازد.