فرم در سینما

پویائی متغیر فرم در سینمای معاصر
فرم یکی از اساسی‌ترین تجربه‌های صوتی-تصویری سینمائی است که موجب رشد زیبائی شناسانه هنر سینما شده و به اهمیت نگاه‏‌های تاریخی، هنری، فرهنگی و اجتماعی عصر ما افزوده است. به این منظور، این دوره در نظر دارد از طریق نگاهی جستجوگرانه به نقش شگرف فرم در فیلمبرداری، صدا گذاری، بازیگری، ساختار روایت‏‌های معاصر و نهایتاً به تاثیر احساسی آنها بر تماشاگران بپردازد. فیلمبرداری با توجه به پیشرفت‏‌های روز یکی از وجوه حیاتی فرم فیلم شده است. تصویر سینمائی متکی بر حرکت دوربین به واسطه همراهی با اکشن و گاه بی‏‌واسط با اکشن، تصمیمی است که کارگردان برای قدرت بخشیدن به توانائی دوربین به کار می‏گیرد و می‌تواند ناشی از پیچیدگی فرمی نیازمند تحلیل فرا- داستانی باشد. اینک زیبائی‏‌شناسی سینما با حرکت در این محور به مکتبی جهانی به نام سینمای آهسته به منظور نفی مکاتب ملی پیش می‏‌رود. در افشای چنین مهارت‏‌هائی چگونگی کشف کات‏‌های پنهان مطالعه بی‏‌سابقه‏‌ای از فرم را جهانی کرده است. علاوه بر این فهم عناصر فرم در فیلم می‏طلبد که به رابطه پیچیده فضاسازی صوتی ، به آنچه که ساونداسکیپ خوانده می‏شود، توجهی جدی شود. موسیقی نان-دایجتیک معاصر فیلم، افکت‏‌های صوتی سیستم‌‏های هوشمند و دیالوگ‏‌های آمیخته با الفاظ تکنولوزیک هنگام میکس به پیچیدگی معناداری منجر می‌شوند که به فرم صدا در فیلم‌‏های معاصر تحول نوظهوری بخشیده اند. همه این تحولات در سالن‏‌های معاصر سینما به خاطر چیدمان احاطه‏‌کننده بلندگوهای پخش تجربه‌های تازه‌ای از فرم صوتی به تماشاگر می‏دهند.
با توجه به پیشرفت‏‌های تکنولوژیک وابسته به فیلم‏سازی، نورپردازی محدودیت تعاریف استودیوئی و استفاده از پروژکتورهای نور را به حیطه نوظهوری کشیده است که نیاز به بازآفرینی تعریف تازه ای از فرم نور را مطرح ساخته است. می‌توان گفت اینک نورپردازی مرحله‌‏ای از پست-پروداکشن شده است. علاوه بر این‏ها، می‏‌توان مشاهده کرد که محدودیت‌‏های فیزیکی فرم بازیگری به حیطه نامحدودی کشیده شده است که انگار بدن بازیگران به ماشین یا ربات و یا وسیله‌‏ای قابل هدایت با رموت کنترل تبدیل شده است. از طرفی، روایت‏‌های معکوس، در هم تنیده، چنگالی، چند لتی، چند قهرمانه و تکرار شونده فقط چند نمونه از اشکال تازه دراماتورژی معاصر شده اند که نمی توان آنها را از بررسی فرم جدا دانست. با توجه به چنین تحولاتی، انتظار می‏‌رود که هنرجویان به منظور تحلیل فرم در سینمای معاصر نگاهی فرا- قراردادی به آن داشته باشند. به عبارتی دیگر، تحلیل فرم زمینه‌‏ای را برای آلترناتیوهای ویژه قرن بیست و یکم فراهم کرده است که هنرجویان خواهند آموخت که پافشاری بر رعایت قراردادهای کهنه دیگر مطلوب نیست. با این تفاسیر هنرجویان بایستی در نظر داشته باشند که اجزا تشکیل دهنده عناصر سینمائی نیروی همکاری کننده‌ای بین شکل بصری و صوتی فیلم پیداکرده‌‏اند که به تجربه حسی چند وجهی تبدیل شده‏ و فهم پیچیدگی فرم را افزایش داده‏ است. در نتیجه هنرجویان خواهند آموخت که پویائی متغیر فرم در سینما نیازمند به کار بردن قابلیت‌‏های زمان ما را دارد.