نشست فیلم"و آستینش از اشک تر بود" و "ما نگفتیم تو تصویرش کن"

این فیلم‌جستار راهی‌ است برای اندیشیدن به خودِ سینما. سینما تنها بازنماییِ جهان نیست، بلکه بازتابی‌ است از آینه‌ لنز، به زبان خودش. این شکل از فیلم‌سازی به کارگردان امکان گسستن از روایت‌های خطی و قالب‌های تثبیت‌شده را می‌دهد و راهی‌ است برای نزدیک شدن به ناخودآگاه، کابوس‌ها، رویاها و نادیدنی‌ها. در عین حال، امر جستاری، تجربیات ناممکن در نظام سینمای سنتی را ممکن می‌سازد؛ تجربیاتی چون تجربه‌ی زنانه، نگاهِ سوژه و میل.
در این فیلم‌ها، زن یک سوژه‌ی بیرونی نیست که از پشت دوربین دیده شود، بلکه حس، فرم و ریتم فیلم از دلِ زیسته‌ زنانه ساخته می‌شود. سینما ابزاری برای روایت داستان نیست؛ سینما خودِ تفکر است—تفکری که از دلِ فرم، صدا، نور، سکوت و تکرار شکل می‌گیرد. در جامعه‌ای که حرف زدن از بدن زن یا تجربه‌های شخصی‌اش همچنان تابو است، این فیلم‌جستار امکانی‌ است به گفت‌وگو با آن‌چه ممنوع، حذف یا نادیده گرفته شده. این گونه سینمایی، راهی‌ است برای طرح کردن پرسش‌ها -نه دادن پاسخ و پرسش‌ها همیشه از دل شکاف‌ها آغاز می‌شوند.